(Fragmentos)
O home xa non imita. Inventa, engádelles aos feitos do mundo, nados no seo da Natureza, feitos novos nados na súa cabeza: un poema, un cadro, unha estatua, un barco a vapor, un coche, un aeroplano…
Debemos crear.
Velaquí o signo da nosa época.
O home dos nosos días rompeu a casca das aparencias e sorprendeu o que había dentro.
A poesía non debe imitar os aspectos das cousas senón seguir as leis construtivas que forman a súa esencia e que lle dan a independencia propia de todo o que é.
Inventar consiste en facer que as cousas que se atopan paralelas no espazo se atopen no tempo ou viceversa, e que ao se uniren amosen un feito novo.
O conxunto dos diversos feitos novos unidos por un mesmo espírito é o que constitúe a obra creada.
[…]
Con toda a forza dos seus pulmóns, un eco tradutor e optimista repite na distancia: “Non te hei servir”.
[…]
O poeta, en plena conciencia do seu pasado e do seu futuro, lanzaba ao mundo a súa declaración de independencia fronte á Natureza.
Xa non quere servila máis en calidade de escravo.
O poeta dille ao seu irmán: “Ata agora non fixemos outra cousa que imitar o mundo nos seus aspectos, non creamos nada. Que saíu de nós que non estivese antes parado perante nós, rodeando os nosos ollos, desafiando os nosos pés ou as nosas mans?
[…]
“Aceptamos, sen maior reflexión, o feito de que non pode haber outras realidades que as que nos rodean, e non pensamos que nós tamén podemos crear realidades nun mundo noso, nun mundo que espera a súa fauna e a súa flora propias. Flora e fauna que só o poeta pode crear, por ese don especial que lle deu a mesma nai natureza a el e unicamente a el”.
Non serviam. Non hei de ser o teu escravo, madre Natureza; hei ser o teu amo. Serviraste de min; está ben. Non quero e non podo evitalo; mais hei tamén me hei servir de ti. Eu terei as miñas árbores que non serán coma as túas, terei as miñas montañas, terei os meus ríos e os meus mares, terei o meu ceo e as miñas estrelas.
E xa non me vas poder dicir: “Esa árbore está mal, non me gusta ese ceo…, os meus son mellores”.
Eu respondereiche que os meus ceos e as miñas árbores son os meus e non os teus e que non teñen por que parecerse. […] Xa escapamos da túa trampa.
Adeus, velliña encantadora; adeus, nai e madrasta, non renego nin te maldigo polos anos de escravitude ao teu servizo. Eles foron a máis fermosa ensinanza. O único que desexo é non esquecer nunca as túas leccións, pero xa teño idade para andar só por estes mundos. Polos teus e polos meus.
E unha nova era comeza. Ao abrir as súas portas o xaspe, finco un xeonllo na terra e saúdote moi respectuosamente.
[…]
O realizado na mecánica tamén se fixo na poesía. Direivos que entendo por poema creado. É un poema no que cada parte constitutiva, e todo o conxunto, amosa un feito novo, independentemete do mundo externo, desligado de calquera outra realidade que non sexa a propia, xa que toma o seu posto no mundo como un fenómeno singular, á parte e distinto dos demais fenómenos.
O devandito poema é algo que non pode existir senón na cabeza do poeta. E non é fermoso porque lembre algo, non é fermoso porque nos lembre cousas vistas, á súa vez fermosas, nin porque describa fermosas cousas que poidamos chegar a ver. É fermoso de seu e non admite termos de comparación. E tampouco pode ser concibido fóra do libro.
Nada é semellante a el no mundo externo; fai real o que non existe […].
Un poeta debe dicir aquelas cousas que nunca se ía dicir sen el.
[…]
O poema creacionista componse de imaxes creadas, de situacións creadas, de conceptos creados; non escatima ningún elemento da poesía tradicional, agás que nel os devanditos elementos son integramente inventados, sen se preocupar en absoluto da realidade nin da veracidade anteriores ao acto de realización. […]
